Η "Μάμα Μαρία" της Σάμου!

Τη Μαρία Μακρογιάννη, την Σαμιώτισσα που έχει βοηθήσει χιλιάδες πρόσφυγες και βραβεύτηκε για αυτό από τον Δήμο Σάμου, παρουσιάζει η ιστοσελίδα humanstories.gr.

Δείτε αναλυτικά το αφιέρωμα στην κ. Μακρογιάννη με τίτλο "Η "Μάμα Μαρία" της Σάμου!":

"Η Σάμος, δεν ήταν προετοιμασμένη για να δεχθεί τόσο μεγάλες προσφυγικές ροές τον τελευταίο ενάμιση χρόνο από τα παράλια της Τουρκίας. Ποιος ήταν άλλωστε; Ούτε η Ελλάδα ως χώρα δεν ήταν προετοιμασμένη.

Κάποιοι μεμονωμένοι άνθρωποι όμως, φαίνεται ότι γεννήθηκαν προετοιμασμένοι. Γεννήθηκαν προετοιμασμένοι για να προσφέρουν στους συνανθρώπους τους κι είναι αυτοί που έσωσαν την τιμή του ανθρωπισμού σε όλη αυτή την διάρκεια της προσφυγικής κρίσης. Και συνεχίζουν να τη σώζουν, όταν όλες οι κυβερνήσεις παγκοσμίως, συνεχίζουν να παίζουν σκάκι με ανθρώπινες ψυχές. 

Στην πολιτική, κάποια πράγματα λέγονται και δε γίνονται και κάποια πράγματα γίνονται και δε λέγονται. Όσον αφορά την προσφυγική κρίση παγκοσμίως, οι πολιτικοί μέχρι τώρα έλεγαν πράγματα που δεν έκαναν, ενώ οι απλοί άνθρωποι έκαναν πράγματα που δε λέγονταν.

Δυο από αυτούς τους γεννημένους έτοιμους, να βοηθήσουν συνανθρώπους τους, ανθρώπους, συνάντησα στην παραλία Ροδίτσες της Σάμου. Την Μαρία και τον Μιχάλη. Την "Μάμα Μαρία" όπως την φωνάζουν οι πρόσφυγες του νησιού (Μαρία Μακρογιάννη είναι το κανονικό της όνομα). Στο εστιατόριο της Μαρίας και του Μιχάλη, μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από το λιμάνι της Σάμου, δεν έχει πολύ κόσμο. Σε μια γωνιά, ο κύριος Μιχάλης, κουτσοπίνει την μπύρα του με κάποιους φίλους, ενώ η κυρία Μαρία, είναι μέσα στο εστιατόριο και τακτοποιεί τα ρουχαλάκια που της έστειλαν φίλοι από την Γερμανία, προκειμένου να τα μοιράσει στους πρόσφυγες.

Στο εστιατόριο της Μαρίας και του Μιχάλη δεκάδες πρόσφυγες έχουν βρει αγάπη και θαλπωρή.

"Οι Έλληνες δεν έρχονται πια στο μαγαζί", λέει η κυρία Μαρία και συνεχίζει: "Φοβούνται τους πρόσφυγες. "Τι τους μαζεύεις εδώ", μου λένε. Εμένα όμως δε με νοιάζει. Όσο με πολεμάνε, τόσο πεισμώνω. Όσο έχω δυνάμεις θα βοηθάω κι αν με βγάλουν από το μαγαζί, θα τους παίρνω και θα τους μαγειρεύω στο σπίτι μου". τόνισε κι ο κύριος Μιχάλης συμπληρώνει από το τραπέζι του: "Δεν έρχονται στην παραλία μας, γιατί λένε ότι οι πρόσφυγες κατουράνε στην θάλασσα. Και που να κατουρήσουν. Γιατί οι Έλληνες όταν κάνουν μπάνιο που κατουράνε;".

Από το εστιατόριο της Μάμα Μαρίας, έχουν περάσει πάνω από έξι χιλιάδες πρόσφυγες τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. "Όσο μπορώ θα βοηθάω.Και ξέρεις κάτι, ακόμη και όταν δεν έχω τίποτε να μαγειρέψω, δεν ξέρω τι γίνεται και ο Θεός τα φέρνει έτσι και όλο και κάτι βρίσκεται", μου εκμυστηρεύεται η κυρία Μαρία. Πίσω από τα ψυγεία, μέσα στο εστιατόριο, έχει το καντηλάκι με τις εικόνες της. "Δεν θα το πιστέψεις. Έρχονται οι πρόσφυγες που είναι μουσουλμάνοι, κυρίως οι γυναίκες και μου ζητάνε κεράκι για να ανάψουν στις εικόνες που έχω", συμπληρώνει.

Επάνω από το εστιατόριο, μπροστά στην παραλία, υπάρχει μια οικοδομή. "Κανένας δεν με βοηθάει. Μόνον ο κύριος Μανώλης. Είναι ο καλύτερος. Οι υπόλοιποι με εχθρεύονται. Το τελευταίο διάστημα, μαζεύω κάθε μέρα είκοσι παιδάκια και τους μαθαίνω ελληνικά. Δεν μπορείς να καταλάβεις τι χαρά κάνουν και πόσο θέλουν να έρθουν στο μάθημα. Οι τριγύρω, σχολιάζουν και λένε ότι έχω φτιάξει το κρυφό σχολειό στο εστιατόριο μου. Δεν με πειράζει όμως. Εγώ συνεχίζω. Τον Σεπτέμβριο του 2015 στην παραλία μπροστά στο μαγαζί κοιμόταν γύρω στα 200 άτομα.

Γυναίκες με παιδιά. Οι από πάνω, καλέσανε την αστυνομία. Τους είδα να έρχονται από μακριά. Ήταν τρεις αστυνομικοί. Σηκώθηκα και τους μίλησα: "Είναι γυναίκες και παιδιά και δεν έχουν που να μείνουν. Εγώ είμαι υπεύθυνη" τους είπα. Ο ένας, ο ψηλότερος μου λέει "μην στεναχωριέσαι κυρία Μαρία. Δεν υπάρχει πρόβλημα".

Σηκώνει τότε το κεφάλι του προς την οικοδομή και λέει δυνατά: "Καλό θα είναι να ανοίξτε και εσείς καμιά πόρτα να βάλετε κανένα παιδάκι να κοιμηθεί". Οι αστυνομικοί εδώ στο νησί είναι πολύ καλοί.Που και που μου φέρνουν τρόφιμα για να μαγειρέψω στους πρόσφυγες. Κι η εκκλησία βοηθάει. Απλώς όταν ζήτησα να βαφτίσω κάποια παιδάκια, ο παπάς μου είπε ότι θα πρέπει πρώτα να βαφτιστούν οι γονείς τους. Όταν οι πρόσφυγες ήταν στο λιμάνι, ήταν ένας λιμενικός, ο Λευτέρης που του είχα πει και όσοι πρόσφυγες είχαν προβλήματα, τους έδινε χαρτάκια με την διεύθυνση του εστιατορίου, ώστε να έρθουν και να τους βοηθήσω.

Μοιράζαμε φαγητά μαζί με την μητέρα του. Μια μέρα φορτώσαμε το αγροτικό του Μιχάλη και πήγαμε στο λιμάνι. Είχαμε μερίδες με κοτόπουλο. Κάποιοι πρόσφυγες πήδηξαν πάνω στην καρότσα, με αποτέλεσμα να πέσουν τα φαγητά κάτω. Έτρεχαν τα παιδάκια και έτρωγαν το κοτόπουλο από τον δρόμο. Ο Μιχάλης δεν άντεξε. Όρμησε σε αυτούς που πετάξαν τα φαγητά. Μετά που μου είπε:"Πάμε πίσω να μαγειρέψουμε ξανά και να επιστρέψουμε". Δεν άντεχε να βλέπει τα παιδιά να τρώνε το φαγητό από τον δρόμο.Ο Μιχάλης είναι πιο ευαίσθητος από μένα και βοηθάει περισσότερο".

Χαρούμενη για τα όσα της αναγνωρίζονται, φωτογραφήθηκε με την τιμητική πλακέτα στα χέρια της…

Στην άκρη του μαγαζιού, πλάι στο τραπέζι του κυρίου Μιχάλη, κάθεται ο Γιαμπάς. Ένας νεαρός από το Πακιστάν που κάθε μέρα μόλις ξυπνήσει, κατηφορίζει από τον καταυλισμό στο εστιατόριο της κυρίας Μαρίας. 

"Την Μάμα Μαρία, την αγαπάνε όλοι στο Καμπ. Προσκαλεί κόσμο και τον ταΐζει. Την γνωρίζουνε όλοι", μου λέει και συνεχίζει: "Τώρα πρέπει να φέρω μια μέρα τους Αφρικανούς από τον καταυλισμό για να τους κάνω το τραπέζι.Είναι καμιά σαρανταριά πρόσφυγες και είναι όλοι τους πολύ καλά παιδιά. Δεν τους έχω κάνει ακόμη τραπέζι και θέλω να το κάνω", συμπληρώνει η κυρία Μαρία. Έχει μια κόρη που ζει στην Αθήνα και ένα εγγονάκι. Στην Αθήνα όμως, έχει και το ψυχοπαίδι της. Τον Σαγιάτ Αλί. "Είναι δεκατέσσερα χρονών και πριν να φύγει στην Αθήνα, τον είχα εδώ κάθε μέρα" λέει και συνεχίζει: "Μιλάμε κάθε μέρα στο ίντερνετ. Μου λέει ότι μόλις γίνει 18 χρονών θα αγοράσει αυτοκίνητο και θα έρθει στην Σάμο για να με κάνει βόλτες. Θέλει να γίνει γιατρός και να δουλέψει στο νοσοκομείο της Σάμου. Είναι από το Αφγανιστάν και το χωριό του ήταν στα σύνορα με το Πακιστάν".

Η αγάπη των προσφυγόπουλων, βοηθά την Μάμα Μαρία να συνεχίζει.Τον περασμένο Ιούνιο, την βράβευσε για την προσφορά της, ο Δήμος Σάμου κι η κεντρική ένωση δήμων και κοινοτήτων. Μου έδειξε την πλακέτα με υπερηφάνεια. "Είναι μια αναγνώριση", λέει και συνεχίζει: "Γιατί έχω ακούσει πολλά επειδή βοηθάω τους πρόσφυγες. Ένα διάστημα, αγόραζα από έναν φούρνο σαντουιτσάκια κάθε μέρα για να φτιάχνω σάντουιτς για τους πρόσφυγες. Κάποια στιγμή, του ζήτησα, αυτά που του περισσεύανε από την προηγούμενη ημέρα, αντί να τα πετάει, να μου τα δίνει σε καλύτερη τιμή, για να κάνω τα σάντουιτς. "Καλύτερα να τα δώσω στα γουρούνια παρά στους πρόσφυγες", μου είπε. Δεν ξαναπήγα σε εκείνον τον φούρνο".

Η Μαρία κι ο Μιχάλης, στην παραλία Ροδίτσες της Σάμου, συνεχίζουν να προσφέρουν στους πρόσφυγες, ότι μπορούν και ότι τους δίνει ο Θεός. Κάποτε κάποιος μου είχε πει ότι οι μεγάλες χώρες αφομοιώνουν κι οι μικρές εκδιώκουν. Λόγω ανθρώπων όπως η Μαρία και ο Μιχάλης λοιπόν, η Ελλάδα παραμένει μια μεγάλη χώρα".

Πηγή: humanstories.gr