Άλκη Ζέη: "Για μένα όλος ο κόσμος ήταν η Σάμος"!

Φωτογραφία από την αναγόρευση της Άλκης Ζέη σε επίτιμη διδάκτορα Α.Π.Θ το 2014

Για τη ζωή της κατά τα παιδικά της χρόνια στη Σάμο μίλησε, μεταξύ άλλων, η αγαπημένη συγγραφέας μικρών και μεγάλων Άλκη Ζέη, σε εκδήλωση που έγινε το περασμένο Σάββατο στην Αθήνα.

"Όλοι έχουν μια αφετηρία στη ζωή τους. Εμένα δεν ξέρω γιατί, μου πέσανε πάρα πολλές και κάθε φορά άρχιζα από έναν καινούριο δρόμο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τον θυμάμαι στη Σάμο. Ενώ δεν γεννήθηκα εκεί, πήγα τριών χρονών με την αδερφή μου, επειδή είχε πάθει η μητέρα μας φυματίωση. Για μένα όλος ο κόσμος ήταν η Σάμος. Αυτή ήταν η Ελλάδα. Τα πεύκα, η θάλασσα, ο παππούς που νομίζαμε ότι είναι αρχαίος Έλληνας, γιατί ήταν καθηγητής αρχαίων ελληνικών και μόνο για θεούς και μύθους μας μιλούσε. Νιώθαμε ότι αυτός είναι ένας ευτυχισμένος τόπος που δεν θέλαμε καθόλου να τον χάσουμε" είπε η κυρία Ζέη.

Στη Σάμο καλλιεργήθηκε στη συγγραφέα και η αγάπη της για τα βιβλία: "Εκείνο που κυρίως πίστευα τότε είναι ότι μέσα στη ζωή, όπως βάζεις τα παπούτσια σου κάθε πρωί, έτσι πρέπει να πάρεις και ένα βιβλίο. Γιατί πάντα βλέπαμε τον παππού μας να κρατάει ένα βιβλίο στο χέρι. Ακόμα και όταν πήγαινε περίπατο στην παραλία, διάβαζε περπατώντας. Έτσι κι εγώ, μικρή έπαιρνα ένα βιβλίο και περπατούσα πάνω-κάτω, έτσι νόμιζα ότι έπρεπε να κάνουμε. Από αυτόν τον ωραίο τόπο φύγαμε, γιατί η μητέρα μας έγινε καλά και μας πήγανε στο Μαρούσι. Μας φάνηκε ότι πήγαμε σε μια ξένη γη με δυο ξένους ανθρώπους που μας είπαν ότι ήταν οι γονείς μας και όταν έφυγε ο παππούς μας νόμιζα ότι πήρε τα πάντα μαζί του. Ήταν μια καινούρια αφετηρία" αφηγήθηκε.

Η κ. Ζέη αναφέρθηκε και στο πρώτο της μυθιστόρημα "Το Καπλάνι της βιτρίνας" (1963) που εμπνεύστηκε όσο έμενε στη Μόσχα. "Στο σπίτι του παππού στη Σάμο, στο σαλόνι, υπήρχε μια βιτρίνα και μέσα ήταν ένας τίγρης, το καπλάνι. Έτσι το έλεγα εγώ στη Σάμο και νόμιζα πως το ξέρουν όλοι στην Ελλάδα όταν έγραφα το βιβλίο. Ούτε το καπλάνι ήξερα τότε, ούτε εγώ τι ρόλο θα παίξουμε στη ζωή μας και οι δύο. Το βιβλίο μεταφράστηκε, πήρε βραβεία, μπήκε στα σχολεία -κυρίως από πείσμα των δασκάλων γιατί πολλοί ήταν και εκείνοι που πάλεψαν για να μην μπει- κι αυτό μου δίνει μίαν ανάταση. Όταν το έγραφα, δεν ήξερα ότι γράφω βιβλίο για παιδιά. Ήθελα να πω τις αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια" περιέγραψε.

Πηγή: Α.Π.Ε-Μ.Π.Ε