.png "English"){kind=small}
 |
| Πηγή ethnos.gr |
"Πριν από δύο χρόνια η αγκαλιά της άνοιξε και μετατράπηκε σε καταφύγιο για εκατοντάδες κατατρεγμένες ψυχές. Στην ταβέρνα της, στις Ροδίτσες της Σάμου, όποιος πρόσφυγας ή μετανάστης είχε ανάγκη έβρισκε πάντα ένα πιάτο φαγητό και κυρίως έναν άνθρωπο με πνεύμα κατανόησης.
Για τη Μαρία Μακρόγιαννη ουδέποτε τέθηκε θέμα κατηγοριοποίησης όσων απευθύνθηκαν σε εκείνη με βάση το χρώμα του δέρματος, τη χώρα καταγωγής ή τη γλώσσα που μιλούσαν. Και η σχέση αυτή γρήγορα απέκτησε άλλη υπόσταση.
Εκείνοι άντρες, γυναίκες, παιδιά άρχισαν να την αποκαλούν «μαμά» και η κυρία Μαρία αποδέχτηκε όχι μόνο αυτόν τον τόσο απαιτητικό ρόλο, αλλά αισθάνθηκε πραγματικά ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι και δικά της παιδιά. Η ιστορία της φιλοξενήθηκε σε αρκετά διεθνή και εγχώρια ΜΜΕ και έγινε γνωστή από χιλιάδες ανθρώπους ανά τον κόσμο.
Το περασμένο καλοκαίρι στην ταβέρνα της δούλεψε μόνο με ξένους τουρίστες. Φέτος αποφάσισε να μην την ανοίξει καθόλου, αν και από αυτήν την ταβέρνα βγάζει τα προς το ζην και τη Μεγάλη Δευτέρα, έπειτα από πολύμηνες δοκιμασίες, μπήκε στην προσωπική της Εβδομάδα των Παθών.
Το περασμένο καλοκαίρι στην ταβέρνα της δούλεψε μόνο με ξένους τουρίστες. Φέτος αποφάσισε να μην την ανοίξει καθόλου, αν και από αυτήν την ταβέρνα βγάζει τα προς το ζην και τη Μεγάλη Δευτέρα, έπειτα από πολύμηνες δοκιμασίες, μπήκε στην προσωπική της Εβδομάδα των Παθών.
«Την ταβέρνα εδώ και δύο χρόνια την είχα μετατρέψει σε σπίτι μου. Τα πιο σοβαρά προβλήματα ξεκίνησαν τον Ιανουάριο. Ένα βράδυ επιχείρησαν να διαρρήξουν το μαγαζί, αλλά ήμασταν μέσα και έφυγαν. Επειτα από λίγο καιρό, στις τρεις τη νύχτα, χτυπούσαν την τζαμαρία για να με φοβίσουν. Και ακολούθησε και άλλη επίθεση. Τον Φεβρουάριο, λοιπόν, με ανάγκασαν να φύγω από εκεί» υποστηρίζει στο «Εθνος» η κυρία Μακρόγιαννη.
Απειλητικά τηλεφωνήματα
Οπως σημειώνει, «πριν από αυτά τα περιστατικά δεχόμουν απειλητικά τηλεφωνήματα από αγνώστους. Με έβριζαν και μου έλεγαν ότι θα με δείρουν επειδή μαζεύω και ταΐζω τους ανθρώπους αυτούς. Αναγκάστηκα να αλλάξω ακόμη και τον αριθμό του τηλεφώνου. Τελικά, με τον τρόπο τους με έδιωξαν και με εξανάγκασαν φέτος να κρατήσω κλειστό το μαγαζί μου».
Εδώ και δύο μήνες τη μεγάλη της «οικογένεια» τη μετέφερε στο σπίτι της, όπου ζει με τον σύντροφό της, Μιχάλη Γεωργαλή. Τα πράγματα για εκείνη, όμως, δεν βελτιώθηκαν. «Ολοι με κοιτάζουν άγρια, ενώ τα παιδιά μου δεν έχουν ενοχλήσει κανέναν. Ισα ίσα, επειδή έχουν την ανάγκη να προσφέρουν και αυτά προχωράμε σε διάφορες δραστηριότητες, όπως το να καθαρίσουμε μαζί μία παραλία του νησιού. Είναι κακό και αυτό;» διερωτάται.
Εδώ και δύο μήνες τη μεγάλη της «οικογένεια» τη μετέφερε στο σπίτι της, όπου ζει με τον σύντροφό της, Μιχάλη Γεωργαλή. Τα πράγματα για εκείνη, όμως, δεν βελτιώθηκαν. «Ολοι με κοιτάζουν άγρια, ενώ τα παιδιά μου δεν έχουν ενοχλήσει κανέναν. Ισα ίσα, επειδή έχουν την ανάγκη να προσφέρουν και αυτά προχωράμε σε διάφορες δραστηριότητες, όπως το να καθαρίσουμε μαζί μία παραλία του νησιού. Είναι κακό και αυτό;» διερωτάται.
Τη Μεγάλη Δευτέρα, σε μια κίνηση αγάπης προς το κοινωνικό σύνολο και σεβασμού προς το νησί του Πυθαγόρα, το οποίο έχει γίνει η δεύτερη πατρίδα τους, τα «παιδιά» της κυρίας Μαρίας αποφάσισαν να ξεχορταριάσουν έναν κεντρικό δρόμο, να καθαρίσουν και να ασπρίσουν εν όψει του Πάσχα.
Η κίνησή τους αυτή, ωστόσο, δεν αντιμετωπίστηκε ως μια καλή πράξη. Τουναντίον. «Κάποιοι γείτονες κάλεσαν την Αστυνομία. Μας ζητούσαν στοιχεία, μήπως τους εκμεταλλευόμαστε. Είναι πράγματα αυτά; Τους ενοχλούσε η παρουσία τους και γι’ αυτό φώναξαν τις Αρχές. Πραγματικά ντρέπομαι που είμαι από τη Σάμο» επισημαίνει.
«Τα παιδιά μου νιώθουν άσχημα. Θέλουν να προσφέρουν και προσπαθώ και εγώ να τα βοηθήσω. Τους παραχώρησα ένα κομμάτι γης πίσω από το σπίτι μου να απασχολούνται. Εφτιαξαν έναν πανέμορφο κήπο. Φύτεψαν ντομάτες, μελιτζάνες, αγγούρια και ένα σωρό άλλα και αισθάνονται ευτυχία που κάνουν κάτι δημιουργικό και τρώνε από τα χέρια τους» προσθέτει η κυρία Μαρία.
«Δεν περίμενα ποτέ ότι το να δίνεις αγάπη σε άλλους ανθρώπους μπορεί να σου προκαλέσει προβλήματα. Με όλα αυτά που συμβαίνουν φοβάμαι μήπως κάνουν κακό σε εμένα ή στα παιδιά μου. Είναι κατάσταση αυτή;» καταλήγει.
Η κίνησή τους αυτή, ωστόσο, δεν αντιμετωπίστηκε ως μια καλή πράξη. Τουναντίον. «Κάποιοι γείτονες κάλεσαν την Αστυνομία. Μας ζητούσαν στοιχεία, μήπως τους εκμεταλλευόμαστε. Είναι πράγματα αυτά; Τους ενοχλούσε η παρουσία τους και γι’ αυτό φώναξαν τις Αρχές. Πραγματικά ντρέπομαι που είμαι από τη Σάμο» επισημαίνει.
«Τα παιδιά μου νιώθουν άσχημα. Θέλουν να προσφέρουν και προσπαθώ και εγώ να τα βοηθήσω. Τους παραχώρησα ένα κομμάτι γης πίσω από το σπίτι μου να απασχολούνται. Εφτιαξαν έναν πανέμορφο κήπο. Φύτεψαν ντομάτες, μελιτζάνες, αγγούρια και ένα σωρό άλλα και αισθάνονται ευτυχία που κάνουν κάτι δημιουργικό και τρώνε από τα χέρια τους» προσθέτει η κυρία Μαρία.
«Δεν περίμενα ποτέ ότι το να δίνεις αγάπη σε άλλους ανθρώπους μπορεί να σου προκαλέσει προβλήματα. Με όλα αυτά που συμβαίνουν φοβάμαι μήπως κάνουν κακό σε εμένα ή στα παιδιά μου. Είναι κατάσταση αυτή;» καταλήγει.
Το έργο της κυρίας Μακρόγιαννη και του συντρόφου της στη Σάμο, όπου στάθηκαν από την αρχή στο πλευρό χιλιάδων κατατρεγμένων ψυχών, έχει υμνηθεί από πολλούς. Τον περασμένο Ιούνιο ο Δήμος Σάμου και η Κεντρική Ενωση Δήμων Ελλάδος τους απένειμε «έπαινο τιμής» για την πολύτιμη συμβολή τους στη διαχείριση του Προσφυγικού.
Βράβευση στη Φλωρεντία
Παρά τα περιστατικά ρατσιστικών και ξενοφοβικών επιθέσεων σε βάρος της «μαμάς Μαρίας», η προσφορά του ζευγαριού έχει αναγνωριστεί και στο εξωτερικό. Ετσι τον Μάιο αναμένεται να τιμηθούν για όλα όσα έχουν προσφέρει στο Φεστιβάλ «Mediterraneo Downtown», που θα διεξαχθεί στη Φλωρεντία από τις 5 έως τις 7 του ερχόμενου μήνα.
«Έχουμε δεθεί πολύ. Σαν να είναι πραγματικά δικά μας παιδιά»
Στο νησί της Σάμου, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία, βρίσκονται περίπου 1.740 πρόσφυγες και μετανάστες. Παρά τις όποιες διαφορές τους, η ζεστή αγκαλιά της Μαρίας Μακρόγιαννη αποτελεί κοινό σημείο αναφοράς για τους περισσότερους. Από την πρώτη στιγμή που το Προσφυγικό έλαβε τεράστιες διαστάσεις η ίδια μαζί με τον σύντροφό της, Μιχάλη Γεωργαλή, αποτέλεσαν τη δεύτερη οικογένειά τους.
Στην αρχή η ταβέρνα τους ήταν ο χώρος όπου έπαιρναν μια ανάσα από το μεγάλο ταξίδι που έκαναν για να φτάσουν στη χώρα μας, προτού κινήσουν για κάποιο άλλο κράτος της Ευρώπης.
Στη συνέχεια, όταν έκλεισαν τα σύνορα και εγκλωβίστηκαν στην Ελλάδα, για πολλούς το να δουν τη «μαμά Μαρία» μετατράπηκε σε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Έτσι ήρθαν ακόμα πιο κοντά. «Εάν καμία ημέρα δεν έρθουν έχουμε μεγάλη στενοχώρια. Είμαστε πολύ δεμένοι μαζί τους, σαν να είναι πραγματικά δικά μας παιδιά», σχολιάζει η κυρία Μακρόγιαννη.
Στην αρχή η ταβέρνα τους ήταν ο χώρος όπου έπαιρναν μια ανάσα από το μεγάλο ταξίδι που έκαναν για να φτάσουν στη χώρα μας, προτού κινήσουν για κάποιο άλλο κράτος της Ευρώπης.
Στη συνέχεια, όταν έκλεισαν τα σύνορα και εγκλωβίστηκαν στην Ελλάδα, για πολλούς το να δουν τη «μαμά Μαρία» μετατράπηκε σε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Έτσι ήρθαν ακόμα πιο κοντά. «Εάν καμία ημέρα δεν έρθουν έχουμε μεγάλη στενοχώρια. Είμαστε πολύ δεμένοι μαζί τους, σαν να είναι πραγματικά δικά μας παιδιά», σχολιάζει η κυρία Μακρόγιαννη.
Πηγή: ethnos.gr και lifo.gr
